Eed op het Picpus Kerkhof – De Schoenmakerszoon
1796: De jonge Olivier La Seur is aan de guillotine en alle verschrikkingen in Parijs ontsnapt door het revolutionaire leger in te gaan. Onder Napoléon Bonaparte trekt hij naar Italië.
Al snel blijkt dat de oorlog langer gaat duren dan voorzien en dat hij vast zit in een wereld die niet minder gevaarlijk is dan de stad die hij ontvlucht is. Naarmate zijn droom om schoenmaker te worden steeds verder vervliegt, gaat hij voorzichtig denken aan een carrière in het leger en promotie tot officier.
Uit het boek..
“Merde!”
Olivier La Seur wist met moeite te voorkomen dat hij viel, toen de zool van zijn schoen losliet en dubbelklapte. Hinkend viel hij uit gelid en rommelde in zijn zak of hij een touwtje kon vinden om het kreng mee vast te knopen rond zijn voet. Toen hij dat niet zo snel vond en de sergeant al op hem af kwam benen, trok hij giftig de zool helemaal los en rende vloekend om de compagnie weer in te halen.
“Net nu!” foeterde hij tegen zijn vriend naast hem.
“Domme pech,” viel die hem bij. Hij keek naar de ochtendzon alsof hij daar het lot in kon lezen. “Misschien vechten we vandaag niet?”
Olivier snoof in spot. Hij mocht dan pas zeventien zijn, hij diende al anderhalf jaar in het leger en sinds ze precies een maand geleden Italië binnengetrokken waren, hadden ze al meermaals gevochten. Inmiddels was hij ervaren genoeg om te weten dat ze vandaag hun soldij zouden moeten verdienen.
Hij lachte schamper. Soldij! Hij had al maanden niets meer gehad! Niet dat het veel was wat ze kregen. Op papier was het nog wel behoorlijk. Een gewone soldaat die geen recht had op toeslagen, kreeg dertig centimes per dag, maar daarvan werd een groot deel ingehouden voor allerlei onkosten, zodat er uiteindelijk maar vijf centimes per dag aan zakgeld overbleven.
En zakgeld was een mooi eufemisme, want het was niet vrij te besteden aan de weinige geneugten die er voor een soldaat waren. Als het al niet afgetroggeld werd door boetes, dan ging het wel op aan allerlei soorten van onderhoud die niet gedekt werden door het bedrag dat voor de fondsen ingehouden werd.
Vijf centimes! Een boerenarbeider verdiende al twintig keer meer! Vijf verdomde centimes om in de steek gelaten te worden en te sterven. Want in de steek gelaten waren ze. Het leger was in een erbarmelijke staat. De overheid mocht dan bankroet zijn, dat was verder niet zijn probleem. Hij wilde eten en een nieuw uniform!
