Runenjarl

De meeuw landde op het neergeklapte raamluik en keek nieuwsgierig de hut in. Rúnúlfr vloekte en joeg het brutale dier weg met een steentje, want het ontnam hem het licht dat hij nodig had om te werken. De meeuw krijste, maar bleef zitten. Maar Rúnúlfr kon niet opstaan om hardere maatregelen tegen het dier te nemen. Hij was bezig het smeltende glas gelijkmatig rond de staaf te wikkelen en elke onderbreking zou de kraal-in-wording verprutsen.

Toen de kraal zijn goedkeuring weg kon dragen en stond af te koelen in een bakje zand, wilde hij opstaan, maar de meeuw was alweer verder gevlogen. Zuchtend pompte Rúnúlfr de kleine veldoven nog wat op en ging verder met de volgende kraal. Maar na elk voltooid meesterwerkje keek hij even verlangend door het open raam naar buiten.

Hoe benijdde hij de meeuw. Die was vrij. Die kon gaan en staan waar hij wilde. Die zat niet vast aan deze te donkere hut, aan elke dag hetzelfde werk, waarvoor hij nooit waardering kreeg, die was niet gebonden aan een hardhandige en schrieperige meester. Rúnúlfr voelde zich gekluisterd en het benam hem soms de adem. Maar dit waren de lotsdraden die de Nornir voor hem gesponnen hadden en hij had het ermee te doen.

Het vrolijke lentelicht in de deur werd geblokkeerd en zijn meester kwam binnen. Met moeite wist Rúnúlfr een spottende en haatdragende grimas rond zijn lippen te onderdrukken. Terwijl hij hier het werk had gedaan, waarvoor de meester de eer en het zilver opstreek, had die volgevreten vent zich ongetwijfeld tegoed gedaan aan mede en bier. En aan zijn wat waterige ogen te zien meer dan gezond voor hem was.