Libertalia

“De donder klinkt vreemd,” zei Rochette en op hetzelfde moment begon de aarde te schudden en te trillen. Het rommelende geluid werd sterker en de hemel werd dofrood als een gloeiende oven. De grond deinde alsof het zee was en Rochette greep zich aan Flibu vast. “Geen donder…” hijgde ze geschrokken. “Een aardbeving!”
Een tweede beving volgde en deze was veel heviger. Mensen op straat vielen doordat het zand golfde alsof het vloeibaar geworden was. Het gerommel werd luider als van een hongerig beest.
“De zee!” gilde Rochette en wees door Honey Lane naar de baai, waar het zeewater zich terugtrok. Aan de overkant van de baai was zeker zeven- tot achthonderd voet zeebodem te zien.
Mensen begonnen te gillen, terwijl huizen instortten. Muren klapten om en bedolven mensen, daken kwamen naar beneden en de aarde begon open te breken. Honderden scheuren verschenen in de straten en huizen werden meters verplaatst, zodat straten in ene twee keer zo breed waren. Water spoot als fonteinen omhoog uit alle putten en de scheuren, en een gruwelijke stank verspreidde zich over de stad, alsof die met één schok in de hel geworpen was.
De aarde brulde en rommelde en heel in de verte waren andere geluiden te horen van bergen die instortten. Rochette gilde toen ze niet ver van haar vandaan de aarde zich zag openen en tientallen mensen en huizen zag verzwelgen alsof een zeemonster omhoog gekomen was en zijn honger stilde.
Rochette keek over haar schouder en wist niet wat ze angstiger moest vinden van wat ze zag. Een grote scheur verslond in één klap een halve straat, maar tegelijkertijd raasde een zes voet hoge muur van water op de stad af.
“De Bailante!” huilde Rochette, toen ze het schip door de vloedgolf opgetild zag worden.