De Barbarijse Kerkers

De dageraad kwam langzaam. En toen vielen de piraten aan, terwijl alle ogen van de soldaten naar zee gericht waren, waar de dertien schepen hun geschutspoorten openden. Gillend als duivels stormden ze naar de muur, waar de Santa Catalina poort geflankeerd werd door de Baluearte de Santa Catalina en de Baluarte de San Lucas. Onder moordend vuur werden ladders tegen de hoge, dikke muren gezet en als klapperratten klauterden ze ertegen op. Niemand die hen hier verwacht had. Ze hadden er een etmaal over gedaan om onopvallend, zwemmend, drijvend op wrakhout, van eiland naar eiland te komen en zich aan deze zijde schuil te houden. De stad had teveel op zijn muren en zijn riffen vertrouwd, de gouverneur teveel op het brokkelige moraal van de Spaanse soldaten. De weinige wachters stortten badend in hun eigen bloed neer en de hel was los. Het was zo snel gegaan, dat er in de hele wereld schande van gesproken zou worden, een smet op het Spaanse blazoen. De piraten spoelden door de stad, alsof een dijk gebroken was en de zee zich een weg zocht door alle stegen en straten. En nog geen twee uur later was de stad gevallen. Duizenden werden er gevangen genomen, burgers en soldaten, die in de kerk werden opgesloten. Misschien was het geen aangenaam lot, maar beter dan dat ze zich in hun huizen verscholen hadden, wanneer de ware hel los zou breken. En toen gaf Louveteau de stad vrij voor plundering. En was de duivel los.