Wildcat Goud

Eindelijk mag ik het laatste deel van de Kingston Dansen serie uitgeven. Daarmee sluit ik Damiens avonturen tijdens de Burgeroorlog af en worden alle losse eindjes aan elkaar geknoopt.

Ik vond het moeilijk om te schrijven om een aantal redenen. Allereerst nadert de oorlog zijn einde en stevent het op een onherroepelijk verlies voor het zuiden af. Dan lijkt een happy end er niet in te zitten, maar ik wilde ook geen drama schrijven met niets dan kommer en kwel. Maar hoe kun je nu een goed einde breien aan iets wat zo verwoestend op alle gebieden voor de mensen van het zuiden was?

Daarnaast moest ook dit deel weer donkerder en dreigender van toon worden dan het vorige, want de oorlog werd al maar grimmiger. Maar veel kruit had ik al verschoten, om even in de termen van het boek te blijven. Je kunt niet steeds hetzelfde laten gebeuren. Dus soms zat ik best wel even vast, omdat ik wel wist welke kant ik uit wilde, maar niet hoe.

En elk laatste deel is triest. Ik moest definitief afscheid nemen van iemand van wie ik als schrijfster was gaan houden. Ik wist dat ik niet langer gelukzalige weekenden kon vullen met het neerpennen van Damiens avonturen. Dat voelde als een leegte, die me triest stemde. Klinkt misschien allemaal wat melodramatisch, maar het was wel zo.

Maar het allermoeilijkste was: wie laat ik sterven en wie laat ik leven? Dat is een voortdurend dilemma. Je kunt niet iedereen laten leven. Dat is onrealistisch en maakt een boek ook minder spannend. Als lezer heb ik vaak de neiging om naar de laatste pagina te gaan voor de opluchting als ik lees dat de hoofdpersoon het overleeft.

Dus dan begint de worsteling. Je hebt een lijst met personages en daar moet je er een aantal van ‘afmaken’. Dat mag de schrijver best een beetje zeer doen en soms liep ik weken rond tobbend of ik het wel of niet moest doen. Zeker in een laatste deel wordt dit dilemma groter. De grote tegenstander van de hoofdpersoon, zijn aartsvijand, kun je natuurlijk niet al na een paar hoofdstukjes in het eerste deel laten sterven, want dan valt het kaartenhuis in elkaar. Maar iedereen wil hem op het eind het liefst rottig aan zijn einde zien komen. Maar dat mag ook weer niet té voorspelbaar zijn.

En ook geliefde personen mogen best wel eens het veld ruimen, zodat lezers niet bij voorbaat al weten ‘ach, die overleeft het wel’. Als je weet dat een schrijver harde keuzes durft te maken, wordt het spannender.

Maar ja, harde keuzes maak ik niet graag. Moest ik Quentin laten dood gaan? Mijn hart brak. Maar misschien moest ik het juist daarom wel doen? Of Shenandoah? Zou ik dat Damien aan kunnen doen? Zou Bernard betrapt en opgehangen worden door het noorden? Of zou Richard Boulting sneuvelen? En met hem al zijn broers? Zou Parisette haar noodlot tegemoet gaan? En overleeft Damien zelf de oorlog wel?

En dan zijn er altijd de slechteriken. Zou ik hen allemaal laten sterven? Of zou ik er juist een paar laten leven? En als ze het veld moesten ruimen, hoe zou ik Anthony, Bernadette, Royale en Lafayette aan hun einde laten komen? Het was een probleem dat ik ook had bij de laatste twee delen van de piratenserie en nu dus weer als een veelkoppige draak de, uh, kop opstak.

Een ander probleem was de kaft. Ik had allerlei spannende ideeën, die ik uiteindelijk niet kon realiseren. Ik ben geen kunstenaar of grafisch ontwerper. En dus heb ik heel saai een copyright-vrije foto van het internet gehaald. Ja, het is een poema, of zoals de Amerikanen hem ook wel noemen, een wildcat. Dus wel toepasselijk en bovendien is niets zo fraai als de kop van een wilde kat, nietwaar?

Dus dit is het laatste deel. Wel, het laatste deel over de burgeroorlog. Wellicht is het niet het laatste deel over Damien. Daar ben ik nog niet uit. In deze vier boeken zitten enorm veel verwijzingen naar zijn jeugd. Ik ben zo van dit personage gaan houden, dat ik zelf ook wel nieuwsgierig was naar zijn vroegere leven. Ik moest het nog wel even verzinnen, maar wilde dat wel heel graag.

Dus misschien dat ik nog eens twee of drie boeken schrijf over Damiens jaren voor de oorlog. Of eigenlijk… ik heb ze al geschreven. Maar of ik ze ga uitgeven, weet ik nog niet. Dat hangt ervan af of anderen net zo nieuwsgierig zijn als ik was. Maar eerst ga ik aan iets anders beginnen. Even een frisse wind, een andere periode, een andere hoofdpersoon, een andere slechterik.