Appalachian Wardance – Long Rifle, Tomahawk en Bajonet

De lucht in het langhuis was bedompt en rokerig. Zijn ogen dwaalden af naar waar luitenant Kingston nog beleefde algemeenheden uitwisselde met de Indiaanse clanhoofden. Maar de feitelijke besprekingen waren gedaan en zijn taak zat erop. Het had geen nut om langer binnen te blijven op een mooie zomeravond als deze. Hij nam zijn nap met ogwissimanabo op en kuierde tussen de wooncompartimenten aan beide zijden van het middenpad door naar buiten. Hij voelde de ogen van de sachem en zijn luitenant op zich, de eerste in welwillende desinteresse, de tweede in ongeruste ergernis. Eenmaal buiten zoog hij zijn longen vol in het verfrissende briesje vanaf de rivier en zette zich in de lange schaduw van het huis. Hij nam een slok uit zijn veldfles alvorens zich aan de rest van zijn maaltijd te zetten. Niet veel later zag hij in zijn ooghoeken een Tuscarora krijger naderen. De avond koelde snel af en hij droeg over zijn hertenleren beenlingen en lendenlap een lang hemd van hennep. Zijn hoofd was geschoren op een pluk haar op de kruin na en zijn gebruinde gezicht vertoonde tatoeages, een gebruik dat de Tuscarora begonnen waren over te nemen van hun Irokese broeders. Zonder te vragen zette hij zich tegenover de blanke op de grond. “Waarom heeft de gouverneur van Virginia deze luitenant Kingston gestuurd, neef?” vroeg hij in zijn eigen taal. “Waarom niet jij, Old Rum of één van de andere trappers? Die Kingston is geen kwade, maar jullie zijn onze broeders. Jij bent mijn clanverwant.” “Ik ben geen planter, Thkehwineh. Planters hebben geld, grond en macht en dus krijgen zij de officiersrangen en leiden expedities, of ze daar nu geschikt voor zijn of niet. Ik mag slechts tolken.”