Canada Gavotte – De Carcajou Brigade

Hij stikte.

Woest trapte hij met zijn benen om los te komen, maar een felle pijn vertelde hem dat zijn belagers in zijn knieholten stonden. De pijn was zo erg dat hij naar adem hapte, maar dat maakte dat hij zijn verstikkingsdood bespoedigde.

Zijn arm werd wreed op zijn rug gedraaid met zo’n geweld, dat hij vreesde dat het uit de kom getrokken was. Harde handen in zijn nek hielden hem meedogenloos onder. Een stomp of trap in zijn ribben deed er één of twee breken.

Toen vond zijn ene vrije hand, terwijl het hem zwart werd voor de ogen, een grote, koperen schuimspaan en woest haalde hij ermee uit. Met meer geluk dan wijsheid wist hij de pols die hem onderhield, te raken. Een tweede slag raakte ook iets. Bij de derde liet de hand zijn nek los.

Met een gierende teug adem trok hij zijn hoofd uit de soepketel, waarin zijn vijand hem had willen verdrinken, en meteen liet hij zich wegrollen. Hij sloeg als een waanzinnige om zich heen met zijn armetierige wapen, zonder op te letten of hij iets raakte.

Een schot knalde, een vrouw gilde.

Een vrouw gilde. Dat kon alleen zijn moeder maar zijn! Maar hij kon haar nu niet beschermen; hij moest eerst zelf zien te overleven.

Als een bezetene liet hij zich op zijn belager vallen en begroef zijn ondanks zijn jeugd sterke vingers om diens luchtpijp en begon te knijpen, terwijl hij hem met de nu gebogen schuimspaan op het hoofd timmerde.

Er klonk weer een schot en de Engelsman die hem dood had willen steken, viel dodelijk gewond op de planken vloer van het eenvoudige huisje.

Een schot had zijn belager gedood! Dat moest zijn vader zijn. Dus vader leefde nog.