Broch nam Broc

Een nieuw boek, maar niet te koop… Het was een harde beslissing, maar wel een die rechtvaardig is. Want wat is het geval? Jaren geleden raakte ik geïnspireerd door de Outlander-serie van Gabaldon. Ik vond het idee fascinerend en spannend, maar was vaak teleurgesteld door bepaalde wendingen in het boek. En na het eerste deel ging het verhaal een kant uit die mij zelf niet meer aansprak.

Mijn fantasie borrelde meteen over en ik kreeg het idee het uitgangspunt van iemand van het heden die ongewild naar het verleden reist te gebruiken om mijn eigen versie te schrijven. Uiteraard veranderde ik de nodige basisgegevens. Zo is de hoofdpersoon niet een Engelse, getrouwde verpleegster van eind twintig uit de jaren kort na de Tweede Wereldoorlog, maar een jonge broer en zuster uit het heden en uit Nederland.

De manier waarop ze naar het verleden gebracht zijn, verschilt ook wezenlijk van de boeken van Gabaldon en hoewel ik weliswaar eveneens voor Schotland koos, een land waarvoor ik zoveel passie voel, speelt het verhaal zich vijftig jaar eerder af, in een tijd dat de oorspronkelijke Schotse cultuur nog maar net aan het veranderen was en een Nederlander koning van Groot-Brittannië was.

Het onderzoek naar die oorspronkelijke Schotse cultuur was een avontuur, want heel veel is er niet over geschreven. Vreemd genoeg zag ik tamelijk veel overeenkomsten met de cultuur van de Vikingen en Noormannen, die zich in de Vroege Middeleeuwen ook in Schotland gevestigd hebben. Ik vraag me af hoe dat komt. Zijn het culturele elementen die universeel waren in Europa of zijn het overblijfselen van de Vikinginvloed? Dat laatste is zeker deels aantoonbaar het geval. Gezien mijn hobby vind ik dit een bijzonder interessant thema om over na te denken en maakte het het schrijven extra spannend.

Zoals vaste lezers inmiddels gewend zijn, zit ook hier weer een verborgen connectie met een ander boek. De grootmoeder van de hoofdpersonages komt in Kwaggakoppie zijdelings voor. Er is een duidelijke Nederlandse connectie, want de held en heldin komen uit Nederland en er zit een Nederlander op de troon van het verenigde Engeland, Schotland en Ierland. En verder heb ik mijn passie voor talen erin verwerkt door me met veel verve (en grote moeite) te storten op het Schotse Gaelic. Ik had wat basiskennis, woorden en simpele zinnetjes nodig om de taalproblemen tussen de tijdreizigers en de bevolking duidelijk te maken.

De coverfoto heb ik zelf geschoten op een vakantie in Schotland. Het is een broch, een IJzertijdtoren waarvan er vele in Schotland zijn en die zo’n prominente rol in het verhaal spelen. Het is natuurlijk niet de Broch nam Broc uit het boek, maar de Dun Telve.

Waarom heb ik besloten het wel te drukken en niet te publiceren? Ik ben zelf trots op dit verhaal en heb enorm genoten van het schrijven. De mensen die het gelezen hebben, waren ook enthousiast. Het lijkt raar al je boeken in de kast te hebben staan, behalve één, die onzichtbaar als een bestandje in je computer verborgen zit. Dus daarom heb ik besloten wat geld te verkwisten door het te laten drukken.

Maar uitgeven durfde ik het niet. Ondanks alle verschillen met de boeken van Gabaldon, is het idee van een onvrijwillige tijdreiziger naar Schotland met alle problemen en cultuurclashes van dien niet van mij. Als ik voor een ander land dan Schotland had gekozen en voor een andere manier van hoe één van de hoofdpersonages aan een partner komt, dan had ik het wel aangedurfd, maar nu voelde het niet goed. Niet dat het plagiaat is, maar helemaal oorspronkelijk was het ook niet.

Wie het desondanks lezen wil, moet maar even contact met me opnemen, maar het zal niet in de verkoop of in de bibliotheken verschijnen. Het blijft een boek in mijn boekenkast, een gekoesterde schat, waarin veel van mijn hart ligt.